Uit je dak op je teva’s

Ze heeft haar armen in de lucht, haar handen zijn gevouwen om de spaarlamp die aan het plafond bungelt. Ze draait rond en rond en rond, haar witte kanten gewaad zwiert om haar hoekige lichaam. Links van haar wiegt een man met rossige wenkbrauwen van zeker tien centimeter lang heen en weer, rechts hunkert een blonde vrouw op leeftijd naar een intieme dans. Op de voorgrond zakt een grijze duif verbazingwekkend soepel door haar knieën terwijl ze haar heupen beweegt alsof ze een hoepel draaiende moet houden.

We wonen een optreden bij van de Raleigh Boys. Deze gelegenheidsband die draait op pure alcohol treedt op in het toeristenkamp dat bij de Raleighvallen* gebouwd is. Wij slapen bij gebrek aan ruimte in de kantine van deze drummers: een open hutje waar de kerstballen nog aan de planken hangen en een poster van het Azuri-team aan een liaan geprikt is. Vooruit, dan komen we ook wel even kijken bij ‘de show’.

Nog voordat de bosnegers de stokken op hun drums neer laten komen is het enthousiasme al in de ogen van de andere groep Nederlanders te lezen. Verrukt kijken de mannen –allen in te hoog opgetrokken kaki broek– voor zich uit, de vrouwen hebben voor deze gelegenheid de teva’s maar weer eens uit de tas getrokken. Vanavond zal niemand zich hoeven schamen, allen zijn een. Behalve wij dan. Plaatsvervangend kleuren mijn wangen rood. (foto/filmpje volgt)

*Pas op, vallen staat hier voor stroomversnellingen en niet voor het meer voor de hand liggende watervallen.