“Dat is ‘m!” Enthousiast wijzen we naar het doel van onze wandeling: de Voltzberg. We lopen al uren door het regenwoud, de warmte van de zon op deze open plek overvalt ons. We bekijken die pukkel eens wat beter. De berg, die 240 meter hoog zou moeten zijn, lijkt van massief steen. “Het is natuursteen”, voegt gids Alitjan toe. Er groeien hier en daar wat bosjes, maar verder lijkt het zonder pikhouweel onbegonnen werk om op de top van deze enorme kei te komen. Zeker met hoogtevrees.
Wat doe ik? Haak ik na uren lopen af omdat ik toch niet durf? Of ga ik mee naar boven met alle risico’s van dien? Ik loop op mijn All Stars, bepaald niet de schoenen die als bergschoenen gekwalificeerd kunnen worden. Aan de voet van de berg zit een groepje afhakers, zij motiveren me om toch naar boven te gaan. Al is het met mijn ogen dicht!
We klimmen langs bomen en rotsen omhoog, ik op handen en voeten, de rest loopt gewoon rechtop. Lianen bieden hulp, cactussen minder. “He, daar stonden we net”, zegt Luuc enthousiast als hij zich omdraait om te zien of ik het nog wel volhoud. Voor geen goud volg ik zijn blik.
Het zweet hangt in druppels aan mijn neus. Een kwart van de warmte, de rest van angst. Mijn hart klopt in mijn keel, in mijn hoofd, al mijn spieren zijn gespannen. Voor mijn gevoel kan elke misstap fataal zijn. Vooral de stukken waar de begroeiing ophoudt doen de radertjes in mijn hoofd draaien. Waar moet ik mijn voet zetten? Hoe kom ik straks dan weer beneden? Is het niet slimmer om te draaien? Maar niemand lijkt deze angsten met mij te delen, dus laat ik me maar weer een rots op trekken.
Na twintig minuten op de klok, voor mijn gevoel ruim een uur, is het enkel nog een heuvel van steen die, net als mijn nog altijd aanwezige angsten, bedwongen moet worden. Ik pak een helpende hand en loop gefocust op de grijze ondergrond achter twee enorme legerkisten aan. Ik heb het gehaald! Tranen springen in mijn ogen, over de weg terug denk ik niet eens meer na. Ik kijk om me heen, ga voor de zekerheid maar even zitten en geniet van de toppen van het regenwoud.
Wat doe ik? Haak ik na uren lopen af omdat ik toch niet durf? Of ga ik mee naar boven met alle risico’s van dien? Ik loop op mijn All Stars, bepaald niet de schoenen die als bergschoenen gekwalificeerd kunnen worden. Aan de voet van de berg zit een groepje afhakers, zij motiveren me om toch naar boven te gaan. Al is het met mijn ogen dicht!
We klimmen langs bomen en rotsen omhoog, ik op handen en voeten, de rest loopt gewoon rechtop. Lianen bieden hulp, cactussen minder. “He, daar stonden we net”, zegt Luuc enthousiast als hij zich omdraait om te zien of ik het nog wel volhoud. Voor geen goud volg ik zijn blik.
Het zweet hangt in druppels aan mijn neus. Een kwart van de warmte, de rest van angst. Mijn hart klopt in mijn keel, in mijn hoofd, al mijn spieren zijn gespannen. Voor mijn gevoel kan elke misstap fataal zijn. Vooral de stukken waar de begroeiing ophoudt doen de radertjes in mijn hoofd draaien. Waar moet ik mijn voet zetten? Hoe kom ik straks dan weer beneden? Is het niet slimmer om te draaien? Maar niemand lijkt deze angsten met mij te delen, dus laat ik me maar weer een rots op trekken.
Na twintig minuten op de klok, voor mijn gevoel ruim een uur, is het enkel nog een heuvel van steen die, net als mijn nog altijd aanwezige angsten, bedwongen moet worden. Ik pak een helpende hand en loop gefocust op de grijze ondergrond achter twee enorme legerkisten aan. Ik heb het gehaald! Tranen springen in mijn ogen, over de weg terug denk ik niet eens meer na. Ik kijk om me heen, ga voor de zekerheid maar even zitten en geniet van de toppen van het regenwoud.
4 opmerkingen:
Hey, spannend hoor. Niet al het spannende al doen voordat ik er ben he. X
Knap gedaan inge!!!
Ik denk niet dat ik je dat na doe.
Na al die inspanning is de 4-daagse van nijmegen toch een eitje?
Zal ik je alvast maar opgeven???
Groetjes
Wies
held!
*flashback coffee bay*
http://1jailbird.blogspot.com/2007/04/koffie.html
Wow, dat ziet er inderdaad redelijk onbeklimbaar uit... Knappe actie!
Maar hoe ben je uiteindelijk beneden gekomen dan?
Een reactie posten