Kapitein K.

Waarschijnlijk hebben ze hier weken, misschien wel maanden, zorgeloos op hun gemakje gewoond. Rusten tijdens de dag en ’s avonds jagen op alles wat eetbaar is. Een broodkruimeltje, een sliertje pasta, een dode soortgenoot, echt alles. Maar wat ruikt het nu vreemd?

Triomfantelijk spuiten Inge, Astrid en Tim ruimschoots met de bus Super Cobra Insecticide, Insect Killer. Dat zal alle vieze beestjes leren. “Gaan ze hier dood van of alleen maar weg?” wil Tim weten. “Weet ik veel,” antwoord Inge, “als ik ze hier maar niet meer zie.” Misschien volgende keer toch een plan om het opschrift van de spuitbus te lezen.

Kapitein Kakkerlak heeft de geur als eerste herkend. “Jongens,” zegt hij tegen zijn zoons, “hier kunnen we dood van gaan. Waarschuw je moeder, we gaan vluchten.” Langs de spleet tussen het achterste kastje en het fornuis klimt kapitein Kakkerlak omhoog langs de gladde tegels. Geen gemakkelijke tocht, zeker niet met die herrie op de achtergrond. Wie gilt er zo?

Binnen drie tellen is Inge de keuken uit en op de bank naast Tim -ook al zo’n held- gesprongen. Astrid heeft haar keel open gezet, haar hartslag is op zijn minst verdubbeld. Maar Tim, die hier al enkele weken woont, helpt de meisjes dan toch uit hun angst. Hij pakt een plastic bekertje en zet hem over het vieze ongedierte. Een papiertje eronder en hij kan zo de tuin in.

“Wat is dat?” vraagt kapitein Kakkerlak zich af. “Ik kan ineens niet meer naar voren of naar achteren en omhoog kom ik ook niet ver!” Hij probeert zo hard mogelijk tegen het bekertje aan te botsen zodat deze omvalt. Tevergeefs, maar onvermoeid gaat hij door. Ineens verandert het uitzicht. Hij lijkt wel te groeien. “O nee, o nee, ik kan niet vliiieeeeeeegen,” gilt hij, terwijl hij meters door de lucht heen wordt geslingerd.

- Zo hebben wij de afgelopen twee dagen doorgebracht. Astrid heeft nog steeds moeite met de keuken in te lopen uit angst dat er nog wat kinderen van de familie Kakkerlak zijn achtergebleven -