Bakra’s in blik

Het is vroeg in de ochtend als het voor het oranje huis in de Gongrijpstraat vol mensen staat. De een opgewonden met een zwembandje in de hand, de ander zichtbaar vermoeid van de avond ervoor. Ik ben een van hen en hoewel ik dit keer niet tot een van deze twee categorieën behoor, val ik niet op. We zijn allemaal stagiairs, we komen allemaal uit Nederland en op één meisje na zijn we allemaal blank. We gaan naar Galibi, een plek die waarschijnlijk alle toeristen en stagiairs tijdens hun verblijf in Suriname bezoeken, maar waar veel ingezetenen nooit geweest zijn en misschien nooit zullen komen. We vertrekken uit Paramaribo als een ingeblikte groep bakra’s (zo noemen ze ons hier).

Dat blanken hier samenscholen is al duidelijk op de dag van aankomst in Suriname. Onze taxichauffeur moet nog even zijn vaste klanten van het strand halen: een groepje Nederlandse peuterspeelzaalstagiairs. We gaan vervolgens een dagje varen: alleen de bootsman komt van hier. Een avondje salsales: de docenten hebben de moves van nature, de uitsluitend Belgische en Nederlandse leerlingen missen stuk voor stuk het Surinaamse ritmegevoel. In de reisgidsen staat bij een merendeel van de uitgaansgelegenheden dat het publiek louter uit stagiaires bestaat.

Zo’n zevenduizend kilometer van Nederland toch met je blanke landgenoten optrekken: je ontkomt er haast niet aan. Een praatje met een Surinamer bij de supermarkt –uiteraard zijn het alleen de mannen die me aanspreken– loopt eigenlijk altijd uit op ‘mag ik met je mee fietsen’ of ‘kom bij me eten’, om over de schunnige taal en het psssst’en nog maar niet te spreken. Ze drinken bier op de hoek van de straat, dreunende auto’s voorzien hen van muziek. Vrouwen spreken me überhaupt niet veel aan, met als uitzondering de Surinaamse secretaresse op de redactie van de Parbode. Deze mensen denken überhaupt niet na over een weekendje weg.

En zo bevind ik me in het eerste weekend in Suriname dan toch in een busje bakra’s, op een voor de grap genoemde ‘jonge meisjes tour’ naar Galibi.