“Mevrouw mag ik met je mee?” Een jongetje van een jaar of 14 roept me na. Normaal gesproken kijk ik stoïcijns voor me uit en luister gewoon niet naar wat er geroepen wordt, maar deze keer wil ik van mijn fiets afstappen en naar de jongen toelopen. Ik doe het niet, besef me dat ik hier te maken heb met een hoogstwaarschijnlijk bloedeigenwijze Surinaamse puber, en fiets weer door.Waarom roept een 14-jarige me na? Omdat hij het zijn vader heeft zien doen? Er lopen genoeg mannen met kinderen of soms zelfs met een (hun?) vrouw over straat die tot zover je het kan horen van alles brullen om je aandacht maar te trekken. Het gaat ze er waarschijnlijk 9 van de 10 keer niet om dat ze echt met je mee willen, dat ze je echt een tulpje of poppetje vinden of dat ze echt een biertje met je willen delen. Sterker nog, ik denk dat ze juist zouden schrikken als je op hun aanbod in zou gaan. Toch durf ik dat risico dan weer niet te nemen.
Misschien is het ook gewoon een vorm van puberale stoerheid. Is het bij gebrek aan deurbellen de Surinaams vorm van belletje lellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten