Van de pan in de pan

We gaan vissen vangen op Bigi Pan –je moet wat eten als je verblijft in een houten huisje op palen in een kilometers uitgestrekt meer. Maar we hebben geen hengels meegenomen.
“We gaan netten plaatsen en dan er omheen lopen”, legt gids Stefanie uit.
“Met lopen bedoel je varen neem ik aan?”
“Nee, lopen, in het water. Is niet diep.”

Dus bikini aan, boot in. Mannen uit een andere boot zetten netten uit, wij varen iets verder en komen tot stilstand in een stukje moeras. Voorzichtig stappen we, zeven bakra-meisjes in bikini en de Javaanse Stefanie, het water in. De eerste centimeters voelen inderdaad gewoon als water, iets dieper begint het al wat drabbig te worden en uiteindelijk wordt mijn voet de modder in gezogen. Bij elke stap doet de zwaartekracht zijn werk en zak ik zover mogelijk de grond in.

De bootsman reikt me een tak aan, die hij zojuist van een boom heeft gehakt. We moeten slaan op het water, om alle vissen die in de pan (het meer) blijkbaar tussen onze benen zwemmen, richting het gespannen net te drijven. Wegzakkend in onze bikini’s, een enkeling nog met de zonnebril nog op het hoofd, hakken we in op het wateroppervlak. Die beweging maakt het niet stabieler, maar wel stukken grappiger. “Geef die vissen een pak slaag!”

Nog geen vijf minuten later zit mijn wijsvinger in de bek van een tilapia, mijn duim en middelvinger steek ik in de kieuwen. Als een baby zuigt hij aan mijn vingertop, zou hij weten wat hem te wachten staat? Hij deelt zijn lot in ieder geval met velen: op de bodem van de boot liggen 77 anderen tevergeefs naar adem te happen. Klaar om in de andere pan te gaan, een die op het vuur staat.